Korasyfki

… czyli jak zgrać 40 osobową grupę z włączeniem będących w niej amatorów. Chórowych opowieści część pierwsza…

(Od razu ostrzegam, że wpis raczej będzie naszpikowany muzyką, niż słowami 😉 )

Za tych amatorów to powinni mnie zbesztać. Amatorstwo, to coś, co większości osób kojarzy się z jakościowo gorszym wykonaniem, które jest alternatywą prawdziwej sztuki (przy czym zauważcie, ze użyłam określenia „kojarzy się”, a nie „oznacza”).  Jednak inaczej tak naprawdę nie da się nazwać naszego szkolnego chórku, występującego pod nazwą, jakże trafną, „Collegium Juvenum”. Czemu trafną? Bo jesteśmy młodzi i nie doświadczeni.

Pierwszym progiem do ogólnego zgrania zespołu jest różnica wiekowa. Przedział to 13-19 lat. Jak go pokonaliśmy? Wbrew pozorom nie było wcale tak trudno, wszak skoro tu wszyscy trafiliśmy znaczy, ze w większym lub mniejszym stopniu pasjonujemy się muzyką. Zresztą chodząc do jednej szkoły zawsze było o czym pogadać. Jakiś dystans jest, owszem, ale do przełknięcia.

Drugim problemem, jak już wspominałam, jest nasz sam amatorski charakter. Owszem, ja i kilka osób uczęszcza do PSM, ale większość to zwykli uczniowie, których nikt nie uczył od małego czytać nut i śpiewać. Niektórym zdarza się nie przejąć prawidłowo dźwięków, nie słyszymy się tak, jak słyszy się profesjonalny zespół. Przez to wolniej opracowujemy utwory, potrzebujemy wielu prób, krwi i potu, żeby zabrzmiało. Ale nawet nie wiecie, jaka jest satysfakcja, gdy w końcu się wypracuje jakiś kawałek! Doprawdy, owoc ciężkiej, amatorskiej pracy smakuje lepiej niż ten zdobyty szybko i profesjonalnie.  No i co, ze jesteśmy amatorami, świetnie się bawimy i to jest tak naprawdę największa nagroda, jaką zespół może dostać. To sprawia, ze gdy kto jest lepszy od nas i nas zwyczajnie miażdży, to to nie boli. Ewentualnie trochę łaskocze 😉

Miała być muzyka! No to tak, w ciągu tych 2 dni zabraliśmy się za kilka nowych kawałków. Między innymi trudny jak diabli, ale wzruszający Czajkowski;

Kolejny gospel, bo nasz chór wyjątkowo lubi gospele (kiepskie nagranie, ale ten chór niezły);

I coś, co zostaje na dłuuuugo w pamięci:

Schodzimy z mostu i słyszymy nie tak odległe oklaski. Wychodzimy zza budynku i oto naszym oczom ukazuje się grupka tancerzy w ludowych, białych strojach z dzwonkami na nogawkach, tańczącymi do akordeonowej przygrywki pana w kapeluszu. Choreografia była dość niesamowita, może był to tradycyjny element folkloru lokalnego, ale tańczyli uderzając długimi drewnianymi kijami o ziemie. Wyglądało niesamowicie. Zespół składający się, o ile dobrze pamiętam, z 8 osób odtańczył jeszcze jeden kawałek i poszedł w kierunku rynku.

Okazało się, wyobraźcie sobie, że całkiem nieświadomie trafiliśmy na Praskie Dni Folkloru i mieliśmy jeszcze okazje widzieć zespoły z Bawarii i Finlandii. Niesamowite wrażenie muzyczne, całkiem za darmo i niesamowicie entuzjastyczna reakcja publiki. Staliśmy i patrzyliśmy jak zaczarowani.

Jednak zespół, który widzieliśmy wcześniej nie występował na ulicy programowo. Występowali dla własnej i dla widzów przyjemności. A jazz band występujący wieczorem na starówce (również bez programowo; po prostu wyszli i zagrali) razem z tym ludowym zespołem uświadomili mi, że u nas, w Polsce rzeczywiście scena ogranicza się tylko do sceny. Nie uczono nas, że podestem do występu może być nawet miejski chodnik?

Nie mówię tu o ulicznych artystach, takich mamy, tylko o tym, że żaden, choćby półprofesjonalny zespół „po prostu nie wyjdzie i nie zagra/zatańczy”. I tu się pojawia pytanie; czy to z powodu dumy, lenistwa czy strachu? Akurat mogę się pochwalić członkostwem w jednym profesjonalnym zespole (chór) i mogę rozważyć kwestie dumy. Otóż dumą nie ma być miejsce występu tylko zadowolenie słuchaczy. Lenistwo też nie gości w takich organizacjach. Przeciwnie, potrzebne jest dużo samozaparcia i pracy. Co do strachu? Solistyczne występy i owszem, są stresujące. W zespole natomiast panuje zasada jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.

Zespół od folklory to byli uliczni muszkieterowie; nie wstydzili się pokazać, rozbawili publikę. Nie mówię, że u nas się mało dzieje; dzieje się dużo, ale ogranicza się tylko do teatru, amfiteatru, sceny. Wszędzie indziej jest traktowane, nie wiem, jak zakłócanie porządku? Dobrze jest czasem tak wystąpić, poza programem, nie dla pieniędzy, dla widza. Nie ograniczać sceny tylko do sceny. Pora będzie chyba obudzić w naszych artystach ulicznych muszkieterów.

Wyjechaliśmy z Pragi po dziewiątej i pojechaliśmy do Karlstejn (pisownia specjalnie zczeszona, mimo, że brzmi niemiecko). Ta zwiedzamy przepiękny zamek położony w niesamowicie malowniczym miejscu (z ciekawostek historycznych; zamek był oblegany przez husytów przez 7 miesięcy a i tak nie został zdobyty!), a potem kierujemy się na stacje dworca. Jedziemy w kierunku południa do Srbska i tu dopiero zaczyna się nasza przygoda.

Wysiadamy na stacji, pustej cichej. Innymi słowy dziura na końcu świata. Kilka domków i las. Świetnie, myślimy, całkiem fajna okolica, jak to mają być cztery kilometry do jaskiń (bo to było naszym celem podróży) to możemy się przejść. Początkowo szliśmy szosą (oczywiście gubiąc się kilka razy, bo oznaczenia podane na stronie były niejasne). W końcu weszliśmy w las i rozpadał się deszcz. Przeczekaliśmy newralgiczny moment i poszliśmy dalej. Pod górę, niemal wywracając się na błocie. Zaczęło się robić nieciekawie; za godzinę mieli już zamykać jaskinie dla zwiedzających a my byliśmy na początku fascynującego rajdu po błocie. Po jakiś dwóch kilometrach las się skończył i wyszliśmy na pole. A tam nic, żadnego oznaczenia szlaku, żadnej ścieżki. Długo minęło zanim zauważyliśmy belki drewna, na której jednej z nich było oznaczenie szlaku…. prowadzące w głąb pola. Świetnie.

4 kilometry znienacka zmieniły się na 6 kilometrów, po błocie, po kamienistej drodze i (przynajmniej w moim wypadku) przemoczonych butach. Ale koniec końców zobaczyliśmy parking. Już się śmiejemy, że to pewnie tylko parking i trzeba będzie jeszcze dojść. Nic bardziej mylnego. Nie dość, że zostało jakieś 10 min do zamknięcia to jeszcze droga była pod górę. Całe szczęście, tym razem po szosie.

Zwiedziliśmy jaskinie (piękne i w ogóle, ale żeby o nich opowiadać trza by było dać oddzielny wpis). Pytamy się, czy jada jakieś autobusy (mijaliśmy przystanek) i dowiadujemy się, że stąd już nie jeżdżą, że trzeba dojść do miasta. No nic, idziemy szosą (polem się już nie odważyliśmy) patrzymy, że do Tetina jest 6 kilometrów, a do Berune (czy jakoś tak 😛 ). Więc w związku, że do Tetina bliżej postanowiliśmy iść tam, dopłacić za pociąg (mieliśmy na późniejszej stacji wsiadać) i pojechać do Pragi.

Droga ciągnęła się bez końca, wydawało się, że to więcej niż 6 kilometrów. Doszliśmy do miasta. Okazało się zupełnie puste, żywej duszy nie było widać. W końcu dowiadujemy się (jakimś cudem), że stacja owszem jest, ale że pociąg ja omija, i że najbliższa  stacja jest za pięć kilometrów w Berunie. Byliśmy mocno sfrustrowani, iż jeden kilometr nas zwiódł. Byłam w stanie nawet przebiec ten kilometr byleby się znaleźć w pociągu do Pragi.

Idąc przez Tetin mijaliśmy zatoczkę autobusową. ku naszej radości stał tam już bus. Spytaliśmy się przechodzącej tamtędy pani, czy ten autobus jedzie. Powiedziała, że sprawdzi i zaraz do nas przyjdzie. Przyszła po 5 min z wiadomością, że dziś już nie kursuje. Nam w wyczerpanych głowach już chodziła myśl o łapaniu stopa. Gdziekolwiek. Tu okazało się, że owa pani to była złota kobieta. Podwiozła nas do Berune.

Wszystko fajnie, dojeżdżamy na stacje, nie mamy biletów a pociąg ma jechać za 3 min. Ja z mamą pędzimy  na stacje, coby w razie czego rzucać się pod tory. Tam okazuje się, że nie dość, że w wagonie jest ciemno, to jeszcze nie chcą się drzwi otworzyć. Całe szczęście była to dokładnie taka sama sytuacja jaka nas spotkała już wcześniej w Pradze; pierwszy wagon w ogóle nie należał do pociągu, stąd był nieczynny. Już wszyscy razem (plus kilka osób z peronu, które się nie domyśliły) biegniemy do wagonów z przodu i nie będzie kłamstwem jeśli powiem, że wsiedliśmy do pociągi w ostatniej chwili.

Byliśmy już w domu; z dworca do Chodova, z Chodova do Volhy. Na zakończenie dnia spotkaliśmy czeskiego zająca na trawniku przed akademikiem. Tyyyyyyyyyle wrażeń!

1 i 2 dzień wyjazdu a ja mam wrażenie, jakbym siedziała tu przynajmniej tydzień.

Byłam tu już, tu w Pradze, trzy lata temu i prawdę mówiąc nie za wiele pamiętam. No ale umówmy się, miałam 11 lat, a to taki wiek w którym mało świadomie się zwiedza, pamięta i czuje. A jednak miasto wydało mi się tak znajome jak staromiejskie uliczki rodzimego Olsztyna, jakbym nie wyjeżdżała kilkaset kilometrów z domu, tylko właśnie do niego wracała.

A Sama Praga, kto był ten wie, jest przepiękna. Nie znajdzie się w Polsce żadnego takiego miasta; nasze zostały dotknięte wojną, zniszczone, spalone, oszpecone. I nikt się tym nie zajął.  A tu? Wszystko pięknie odnowione. Przepiękne zabytkowe kamienice zdobią miasto nawet poza jego centrum. Nigdy nie widziałam tak rozbudowanej powierzchni zabytkowej.

Co można robić w stolicy Czech prawie dwa tygodnie? Oj, dużo można robić, to tak atrakcyjne miasto (samozwańczo muzyczne miasto, choć wiadomo, ten tytuł stanowczo oddaje Viennie). Przez te pierwsze dwa dni zwiedziliśmy już sporo; najstarszy browar w Czechach ( U Fleku), psychodeliczną wieże telewizyjną (z wyrzeźbionymi pełznącymi na niej dzieciakami), fragment Małej Pragi (labirynt luster, klasztor Jakiśtam <nie, naprawdę nie pamiętam>), muzeum miniatur, muzeum zabawek, ogrody pałacowe, ogrody senatorskie… uf. Chcieliśmy też zwiedzić urokliwą Złotą Uliczkę, ale niestety jest w remoncie (szkoda).

Jest świetnie. Wstajemy rano idziemy do miasta, tam zwiedzamy, jemy obiad i wracamy późnym wieczorem. Przed nami jeszcze sporo atrakcji. Z całą pewnością to będzie niezapomniany wyjazd. Ahoj!